Η πίτσα όπως την ξέρουμε σήμερα, κατάγεται από την focaccia (από τη λατινική λέξη για τη φωτιά), επίπεδο ψωμί το οποίο φτιάχνονταν από την αρχαιότητα, σε διάφορα σχήματα, γαρνιρισμένο με βότανα, ελιές, λίπος, σταφίδες και ξηρούς καρπούςΗ λέξη πίτσα (pizza) στα ιταλικά προσδιορίζει κάθε τύπο επίπεδου ψωμιού ή πίτας- τηγανισμένο ή ψημένο.
Αν και θα βρείτε πολλά είδη πίτας ή πίτσας στη Μεσόγειο, η πίτσα όπως την γνωρίζουμε σήμερα, γεννήθηκε στη Νάπολη, μετά την εμφάνιση της ντομάτας στο τραπέζι στα 1700. Στη Νάπολη υπάρχουν αρκετές καταγραφές πίτσας περίπου από το 1000μ.Χ., και σε αυτές τις πρώτες αναφορές, αυτά τα πλατιά ψωμιά έχουν ονόματα όπως, laganae (λαγάνα;), ή picea. Εκείνα τα χρόνια στις πίτσες έβαζαν σκόρδο και ελαιόλαδο, ή τυρί και αντζούγιες, ή μικρά τοπικά ψάρια. Τις έψηναν σε ανοιχτή φωτιά και πολλές φορές τις δίπλωναν στα δύο, σχηματίζοντας ένα καλτσόνε (calzone).
Στη Νάπολη πρωτοεμφανίστηκαν επίσης οι πρώτες πιτσαρίες, με χτιστούς ξυλόφουρνους, καλυμμένους με πέτρες από λάβα, από τον Βεζούβιο. Οι σεφ εκείνης της εποχής αγνοούσαν την πίτσα γιατί θεωρούνταν το φαγητό των φτωχών ανθρώπων, αλλά ο νέος συνδυασμός με τη ντομάτα, όταν αυτή εισήλθε στην κουζίνα γύρω στο 1770μ.Χ., πρέπει να κίνησε την περιέργεια, ακόμα και στο βασιλικό παλάτι. Ο βασιλιάς της Νάπολης Φερδινάνδος Α’, αγαπούσε την απλή τροφή των ανθρώπων και πήγε να δοκιμάσει την πίτσα που φτιάχνονταν στο μαγαζί του Αντόνιο Τέστα (Antonio Testa). Του άρεσε τόσο πολύ που ήθελε να συμπεριληφθεί στο μενού της αυλής. Δεν τα κατάφερε γιατί η γυναίκα του, βασίλισσα Μαρία Καρολίνα, ήταν αντίθετη με την ιδέα. Στο γιό του, τον Φερδινάνδο το δεύτερο, άρεσαν επίσης πολύ, όλα τα είδη του δημοφιλούς φαγητού, και αγαπούσε την πίτσα σε τέτοιο βαθμό που προσέλαβε τον Ντομένικο Τέστα, γιό του διάσημου Αντώνιο, για να χτίσει φούρνο για πίτσες στο παλάτι.
Η πίτσα έγινε πολύ δημοφιλής, κερδίζοντας τη θέση της στη Ναπολιτάνικη παράδοση. Απλή και οικονομική, έγινε το φαγητό για όλους τους ανθρώπους, πωλούνταν ακόμα και στους δρόμους, καθώς δείχνουν πολλές εικονογραφήσεις της εποχής.
Ένα διάσημο επεισόδιο μεγέθυνε τη δημοτικότητα της πίτσας πέρα από τα όρια της Νάπολης. Στα 1889, η βασίλισσα της Ιταλίας, Μαργαρίτα, επισκέφθηκε την πόλη. Της είχαν πει για την πίτσα και ήθελε να την δοκιμάσει. Ένας διάσημος μάγειρας με το όνομα Δον Ραφαέλε, με τη βοήθεια της γυναίκας του Δόνα Ρόζα, προσκλήθηκε για να μαγειρέψει πίτσα στο βασιλικό παλάτι. Ετοίμασαν τρεις πίτσες, τυπικές για εκείνη την εποχή: μία με τυρί και βασιλικό, μία με σκόρδο, λάδι και ντομάτα, και μία με μοτσαρέλλα, βασιλικό και ντομάτα. Η βασίλισσα εντυπωσιάστηκε από τα χρώματα της τελευταίας πίτσας, που έμοιαζε με την εθνική σημαία, και προτίμησε αυτή. Από τότε αυτή η πίτσα είναι γνωστή με το όνομα πίτσα Μαργαρίτα, ενώ ο Δον Ραφαέλε πήρε τα εύσημα για την επινόησή του, ακόμα κι αν γνωρίζουμε πως υπήρχε πολύ καιρό πριν.
Στις αρχές του περασμένου αιώνα, μαζί με τους ιταλούς μετανάστες στις Ηνωμένες Πολιτείες, εμφανίστηκαν και εκεί οι πρώτες πιτσαρίες, όπου η πίτσα έγινε μαζικό φαινόμενο. Παρ’ όλα αυτά, ακόμα και σήμερα, οι καλύτερες πίστες βρίσκονται στη Νάπολη, όπου φτιάχνονται αυστηρά με βουβαλίσια μοτσαρέλλα. Εξέχουσες πίτσες θεωρούνται εκείνες που έχουν επικρατήσει από τροποποιημένες ποικιλίες των απλότερων και πιο δημοφιλών: Πίτσα Ναπολιτάνα με ντομάτα, σκόρδο, λάδι και ρίγανη, Πίτσα Μαργαρίτσα, Πίτσα Μαρινάρα ε ντομάτα, αντζούγιες, και ελιές, και Πίτσα Τέσσερις Εποχές, χωρισμένη σε τέσσερα μέρη, καθένα γαρνιρισμένο διαφορετικά. Η πίτσα με ζεστό σαλάμι, η αμερικάνικη πίτσα πεππερόνι, επινοήθηκε στην περιοχή της Καλαβρίας, νότια της Νάπολης, όπου παράγεται αυτός ο τύπος ζεστού λουκάνικου.
πηγη. en-gr
