Η ιστορία της πίτσας ξεκινά από την αρχαιότητα, μερικοί την τοποθετούν στην νεολιθική εποχή. Μερικές χιλιάδες χρόνια πριν ο άνθρωπος ασχοληθεί με την γεωργία, μάζευε τους σπόρους του σιταριού και μετά τους άλεθε και τρέφονταν με αυτούς. Στην συνέχεια ανακάλυψε ότι μπορούσε να ζυμώσει με νερό τον αλεσμένο σπόρο και να τον ψήσει σε καυτές πέτρες.
Το επόμενο βήμα έγινε όταν ανακαλύφθηκε η αρχή του φουσκώματος της ζύμης και εφευρέθηκε ο πρώτος φούρνος.
Οι άνθρωποι που το έκαναν αυτό άνοιξαν τον δρόμο για την κατάκτηση του ψωμιού, της πίτας και της πίτσας. Αυτά τα ψωμιά μερικές φορές ήταν εμπλουτισμένα με ελιές, μέλι, σταφίδες, κλπ.
Κατά τα ιστορικά χρόνια, οι Ετρούσκοι ετοιμάζανε τις πίτες σε πιάτα και επάνω τοποθετούσαν το κυρίως φαγητό και στην συνέχεια το τρώγανε μαζί. Οι Έλληνες αντίθετα ανέπτυξαν μια σημαντική παράδοση στην προετοιμασία των πιτών: εκτός από τις ειδικές κριθαρένιες πίτες τα λεγόμενα αχίλλεια, υπήρχε επίσης η μάζα, μια μεγάλη πίτα που αποτελούνταν από μια ζύμη από κριθαρένιο αλεύρι με νερό και κρασί και η πλακους, μια στρόγγυλη πίτα με τυρί, η οποία στην Αθήνα είχε μεγάλη επιτυχία. Επίσης στην αρχαία Ρώμη μιλάνε για μία μεγάλη ποικιλία από πίτες: καρυκευμένες με ελαιόλαδο, λαχανικά και μέλι, με τυρί και σκόρδο, με πράσα και ρεβίθια, κλπ.
Γύρω στο 1000 στην Νάπολι μιλάνε για το lagano και την picea: πρόκειται για ένα στρόγγυλο ζυμάρι καλυμμένο με διάφορα υλικά και ψημένο στον φούρνο. Τον 17ο αιώνα αρχίζουν να χρησιμοποιούν τον όρο πίτσα για να δείξουν την κλασσική πίτσα που γνωρίζουμε και επίσης άλλους τύπους πίτας γεμιστές ή καρυκευμένες.
Πρέπει όμως να περιμένουμε τον 18ο αιώνα για να έχουμε την πρώτη πίτσα με ντομάτα.
Όπως και να'χει όμως η ημερομηνία σύμβολο της πίτσας είναι όταν ανακαλύφθηκε η πίτσα μαργαρίτα το 1889. Σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφέρουμε το επεισόδιο από το οποίο πήρε το όνομά της, αυτή η πίτσα. Το 1889 ο βασιλιάς Ουμπέρτο Α΄ με την βασίλισσα Μαργαρίτα επισκέφτηκαν την Νάπολι. Η βασίλισσα ήταν περίεργη για την πίτσα που δεν είχε φάει ποτέ αλλά είχε ακούσει για αυτή∙ έτσι κάλεσε στο παλάτι τον πιο διάσημο παρασκευαστή πίτσας στην Νάπολι. Ο παρασκευαστής ετοίμασε μερικές πίτσες ανάμεσα στις οποίες μία με μοτσαρέλλα, ντομάτα και βασιλικό δηλ. τα χρώματα της ιταλικής σημαίας ∙ αυτή η πίτσα ενθουσίασε ιδιαίτερα την βασίλισσα Μαργαρίτα και έτσι ο παρασκευαστής της πίτσας της έδωσε το όνομα μαργαρίτα προς τιμήν της βασίλισσας.
Στις μέρες μας η πίτσα είναι γνωστή σε όλο τον κόσμο ως αυθεντικός αντιπρόσωπος της γαστρονομικής ιταλικής κουλτούρας, συνώνυμο της μεσογειακής διατροφής.
Θρεπτική επιλογή
Η ναπολιτάνικη πίτσα αποτελεί την παλαιότερη μορφή fast-food στην Μεσόγειο. Είναι ένας καλύτερος διατροφικά προπομπός των cheesburger με πατάτες τηγανιτές ή των τοστ και των σάντουϊτς. H επιτυχία της πίτσας οφείλεται σε πολλούς λόγους: είναι εύγευστη, εύκολη στην προετοιμασία και ικανοποιεί τις ανάγκες ενός γρήγορου γεύματος του μοντέρνου κόσμου. Σε διατροφικό και θρεπτικό επίπεδο, αντίθετα, όλα εξαρτώνται από την φαντασία του μάγειρα που δεν περιορίζεται στην παραδοσιακή συνταγή της ναπολιτάνικης κουζίνας όπου νερό, αλεύρι, μαγιά, ντομάτα, σκόρδο και λάδι χωρίς καν την μοτσαρέλλα , αντιπροσώπευαν τα βασικά συστατικά. Σήμερα, στην πίτσα προστίθενται μανιτάρια, αντσούγιες, ζαμπόν, σαλάμι, μύδια, κρεμμύδια, τουρσιά, ελιές, ρόκα, σε ποικίλους συνδυασμούς, όλα υλικά γαστρονομικά αξιόλογα.
Ένα τόσο αρχαίο φαγητό ανταποκρίνεται τέλεια στους σύγχρονους διατροφικούς προσανατολισμούς, όσων αφορά τους υδρογονάνθρακες και την αποταμίευση κεκορεσμένων λιπαρών και ζωικών πρωτεϊνών ∙ η ποσότητα είναι αυτή που καθορίζει την υποθερμιδική επιλογή, σε σχέση με ένα τοστ με τυρί και ζαμπόν ή ένα χάμπουργκερ με πατάτες τηγανιτές.
Τα συστατικά
Η γνήσια ναπολιτάνικη πίτσα είναι φτιαγμένη με σιταρένιο αλεύρι, γαρνιρισμένη με φρέσκες ντομάτες, μοτσαρέλλα, παρθένο ελαιόλαδο και αλάτι. Το ψήσιμο θα πρέπει να γίνει σε φούρνο με ξύλα σε θερμοκρασία μεταξύ 350ο και 450ο. Το ιδανικό ξύλο είναι της βελανιδιάς και της ελιάς, για να μην απελευθερώνονται μυρωδιές και καπνιά παρά μόνο άρωμα. Κατά συνέπεια μια παραδοσιακή πίτσα μαργαρίτα πρέπει να ζυγίζει βγαίνοντας από τον φούρνο 210 γρ. και δεν έχει πάνω από 500 θερμίδες.
Οι αριθμοί
Στην Ιταλία παράγονται 56 εκατομμύρια στρόγγυλες πίτσες την εβδομάδα, δηλ. 3 δις πίτσες τον χρόνο. Το 38% των ιταλών τις καταναλώνει σε μία από τις 20.000 πιτσαρίες και το 27% προτιμά να τις φτιάχνει και να τις καταναλώνει στο σπίτι, το 28% τις αγοράζει από την πιτσαρία και τις καταναλώνει στο σπίτι και το 7% τις αγοράζει κατεψυγμένες από το σούπερ μάρκετ. Ο τζίρος που κάνουν οι πιτσαρίες ανέρχεται σε περισσότερα από 2 δις Ευρώ.
